Spektakl o młodzieży dla młodzieży opowiadający zwykłą historię w pewnej placówce. Obecność rozmaitych młodzieżowych, rywalizujących ze sobą „kast” być może jest atrakcyjne na dużym ekranie i na scenie, ale tak naprawdę nastolatki przypominają siebie nawzajem bardziej, niż im się wydaje. Każde z nich w różny sposób próbuje zamaskować swój smutek i poczucie wyobcowania. Młodzież z subkultury emo pisze mroczne wiersze, „Kicie” chwalą się manikiurem, „Głąby” prężą muskuły. W to oko cyklonu trafia „Nowa”. Ale życie to nie amerykański film. „Kicie”, czyli wystrojone i niezbyt rozgarnięte dziewczyny z porozbijanych rodzin, tak naprawdę maskują swoje kompleksy na punkcie wyglądu, kładąc codziennie kilka warstw makijażu. „Głąby”, klasowe osiłki, są nauczeni tego, że na problemy odpowiada się przemocą - takie sceny obserwują codziennie w swoich domach rodzinnych. „Grzeczna” siedzi z nosem w książkach, bo wie, że to jedyny sposób, by wyrwać się z domu pełnego przemocy i alkoholu. A Bestia? Bestia nagrywa upokarzające filmiki ze swoimi rówieśnikami w roli głównej. Ale to nie Bestia okazuje się antybohaterem. Choć jego działania są wątpliwe etycznie, on tylko "dokumentuje rzeczywistość". A taką rzeczywistość - niewesołą, nierzadko upokarzającą - gotują nastolatkom dorośli. Spora tu rola „Placówki”, czyli spersonifikowanego systemu szkolnictwa. Placówka drwi, karze, a najczęściej po prostu ignoruje. Młodzież dorasta w poczuciu, że jest zwyczajnie zepsuta, niepasująca do reszty świata.

Sztuka nie szafuje złotymi myślami nie daje gotowych rozwiązań, nie moralizuje, ale w tej sztuce z piosenkami i choreografiami na pierwszy plan wybija się jednak nadzieja. Jak mówi jedna z postaci do swoich rówieśników: „Ale wy się szanujcie, bo teraz macie tylko siebie i nikt was lepiej nie zrozumie, niż wy, czy w rurkach czy bez”. Możemy coś zmienić jeśli zaczniemy ze sobą rozmawiać , jeśli tylko spróbujemy być dla siebie dobrzy. Tak po prostu.

Scenariusz: Malina Prześluga
Reżyseria, muzyka: Robert Protasewicz
Występują: aktorzy Teatru ES